Chaabi betekent ‘volk’ of ‘mensen’ en kan diverse muziekstijlen betreffen. Muziek die een directe afgeleide is van de populaire popmuziek uit Libanon en Egypte, gespeeld op een Marokkaanse bas en een luit. Een mix van diverse Arabische, Europese en Afrikaanse invloeden en waarbij de zang een belangrijk element vormt.

De andere popsoort die veel in Marokko wordt gehoord, is de raï. Aan het begin van de twintigste eeuw spelen herders in Algerije, nabij de liberale en losbandige stad Oran, melancholieke fluitmuziek om de tijd te doden, waarbij ze continu raï roepen, wat zoiets als ‘naar mijn mening’ betekent. De hoeren in de stad pikken de muziek al snel op om hun eigen sores mee te bezingen. Dit tot onvrede van de autoriteiten, die nog eens in grootte toeneemt als een hele generatie jongeren zich over de muziek ontfermt. Met elektrische gitaren, synthesizers en beatboxen bezingen jongens (chebs) en meisjes (cheba’s) alles wat officieel in de doofpot moet blijven en bereiken daar ware sterstatus mee. Met dit commerciële succes ontwikkeld zich ook een meer romantisch ingestelde vorm van raï, die van iedere vorm van protest gespeend is. Ondanks dat lanceert de Algerijnse Islamitische partij een campagne tegen het genre. Als Algerijnse fundamentalisten dan ook nog eens aan het liquideren slaan van raï-kopstukken, duikt het genre zelf terug naar de underground, terwijl het merendeel van op de dodenlijst staande sterren de wijk naar Parijs neemt.